Prošlo je oko dvije i po hiljade godina od dionizijskih svečanosti za koja se vezuje začeće i razviće savremenog pozorišta, a do danas čovjek biva konzument pozorišta koje emancipuje, zabavlja i nadasve inspiriše svoju publike.
Pozorište u Atini je bilo slavljeno na svetom Festivalu drame, posvećenom Dionisu. Ovaj vid kulture bio je sve, samo ne mističan, privatan ili egzotičan, već je podrzumijevao apsolutno uživanje i svojevrstan koncept sinteze klasa, polova, dobi i nikako nije isključivao materijalističke i popularne segmente života. Na ovom festivalu, gdje su se pisci pretvarali u atlete takmičeći se za nagrade, eklektična vreva trajala je 7 dana i održavala se krajem marta. O važnosti upijanja umjetnosti govori i to da je čak i zatvorenicima uz kauciju bilo dozvoljeno prisustvo.
Istorija pozorišta ispraćena je erupcijama inovativnosti i rapidno obnavljajućom vitalnošću i stalnim promjenama u smislu glumaca i publike. Materijalni istorijski ostaci su izuzetno rijetki pa tako u 21. vijeku možemo samo da naslutimo kako su izgledali amfiteatri, Globe, pa čak i sam Šekspir.
U dijelu svijeta u kom živimo odlazak u pozorište nisko se kotira na ljestvici socijalnih događanja, te su primat preuzeli šareni formati (film, TV, video) što čudi, ako se u obzir uzme činjenica da čovjek ima kontinuirani i nezasiti apetit da gleda i prepoznaje sopstvenu predstavu o sebi (pogotovo ako dodamo da je pozorište kolektivni događaj i doživljaj).
Za pozorište se vezuje čak i uvlačenje laži u umjetnost, a zatim i u svaku drugu poru djelatnosti. Naime, Korifej je na sceni izgovorio dio teksta „glumeći“ boga Dionisa i time je za ondašnje Grke izrekao laž. Tako, kao svojevrsno pleme, popismo prvu i …. dopala nam se, prostrujala kroz ponornice krvi i permanentno se zadržala u genetskom kodu.
Kako se satovi i kalendari sve više odmiču od antike, to se više nastoji zagrebati njena površina. Antika je uzor i želimo je u isto vrijeme aktuelizovati, ali i tumačiti drugačije (npr. izbacivanje hora kao predstvnika kolektivne svijesti). Nisu samo žitelji 21. vijeka ti koji nisu odoljeli šarmu Atine i Rima. Nama prihvatljive epohe su renesansa, klasicizam i romantizam, dok glave okrećemo od srednjeg vijeka, baroka, 18. i 19. vijeka. Iz današnje perspektive bježimo od drastičnih promjena na prelazu između 19. i 20. vijeka i pojave realizma koji zahtijeva pisca kao iscjelitelja društva i društvenih kompleksa. Takav pisac na scenu uvodi buržoasku klasu kao glavnog aktera.
U posljednjih 50 godina „visoka umjetnost“ postala je i sama kritika društva koja postoji u samoslužbi. Rezultat toga je da publika „bježi“ iz pozorišta, te da bi je istoj instituciji vratili „glavari kulture“ nameću određeni fond tema: promiskuitet, nasilje, disfunkcionalne zajednice, te eksplicitne scene seksa i nasilja.
Koliko god se razmetao floskulom „pišem jer imam inspiraciju“, nijedan student režije, produkcije ili bilo koje srodne djelatnosi ne može se osloboditi epiteta i tereta glasa novog doba. Tako smo kao publika konzervativnost počeli doživljavati (i glasno preživljavati) kao nacionalizam i homofobiju. Umjetnost kao ponuđeni sadržaj postaje opšta kritika društva, ali ne ona Petrice Kerempuha, već ona koja promoviše modu koja više ne kroji i ne nosi prava žena, korupciju i kriminal kao must have sezone. U trenutnom nam je stanju katarza strana. Ukalupile su je i determinisale „nova evropska drama“, a zgazili ljudi s dna intelekualnih ljestvica.