Godine 1958, predsjednik kineske komunističke partije, Mao Zedong, pokrenuo je takozvani ‘’Veliki korak naprijed’’, po teoriji produktivnih snaga. Cilj je bio iskorišćavanje brojne kineske populacije kako bi zemlja u što kraćem roku evoluirala iz agrarne u industrijsku silu.
Ovaj svojevrsni istorijski, ekonomski, ali i ekološki fenomen odveo je u smrt desetine miliona ljudi i ptica, iako je rođen iz ideje o napretku i unaprjeđenju.
Sve je počelo oformljivanjem kolektivnih zajednica, kolektivizacijom zemljišta, zabranom privatne poljoprivrede, postavljanjem nerealnih i previsokih kvota za ispunjavanje kada je u pitanju industrijska proizvodnja.
Uzgoj žitarica odvijao se na nepravilan način. Seljaci su, po naredbama sijali pregusto i orali zemlju preduboko ne bi li biljke imale jače korijene. Uz to, velik dio žetve je zanemaren zbog rada u fabrikama i tako je umjesto povećanja došlo do znatnog smanjenja proizvodnje žitarica.
Kako Kinezi, za razliku od Sovjeta nisu proizvodili veliki poljoprivredni višak, izmijenjene navike radne snage i njihovo preusmjeravanje na industrijsku proizvodnju u kombinaciji sa postojećom gustinom naseljenosti i sušom, dovelo je do druge najveće gladi koju istorija pamti.
Uslijedila je ideja da se eliminišu pacovi, muve, komarci, i oni najozloglašeniji, vrapci, koji jedu zrnevlje i na taj način navodno ugrožavaju stanovništvo.
Stanovništvo je u zamjenu za nagradu, ove ptice plašilo pri slijetanju, tako da su zbog fizičke iscrpljenosti padale na tlo. Onda su bile ubijane i uništavala su im se gnijezda i jaja.
Odsustvo vrabaca dovelo je do najezde insekata, najviše skakavaca koji su usljed ozbiljno narušenog ekosistema uništavali polja i samim tim još više doprinosili širenju gladi.
Tokom ‘’Velikog koraka“, kineska ekonomija je isprva rasla: proizvodnja čelika je porasla za 30% od 1958. do 1960., ali je spala 1961. i nije dosegla početni nivo u naredne tri godine. Nakon završetka programa, nastupila je svojevrsna de-kolektivizacija.
Priroda i ekonomija su se oporavile, ali oni koji i danas trpe posljedice su odrasli rođeni u periodu izmedju 1958. i početka 1960-ih.
Među ovom starosnom grupom primjetan je visok procenat dijabetičara, gojaznih i generalno stanovništva sa visokom tendencijom ka raznim poremećajima ishrane.
Statistički podaci pokazuju i da su ovi ljudi najčešće 3cm niži u odnosu na očekivani nacionalni standard i rade manji broj sati (slični rezultati zapaženi su i kod djece rođene za vrijeme i direktno nakon pandemije španske gripe i černobilske katastrofe).
Opisana pojava objašnjava se Thrifty Gene, odnosno Hipotezom Štedljivog Gena koji se javlja usled lišavanja hrane in utero i u ranom djetinjstvu. On pravi permanentne promjene u glukoznom metabolizmu pripremajući ga za preživljavanje u uslovima niskog unosa nutrijenata.
Kad se ‘’post’’ jednom završi, organizam više nije u stanju da se nosi sa optimalnim kalorijskim i nutritivnim unosima vec unijetu hranu skladišti u iščekivanju ponovne gladi što dovodi do anomalija.
‘’In fighting nature, man can win every battle except the last. If he should win that too, he will perish, like an embryo cutting its own umbilical cord.’’ Thor Heyerdah